Mobile Versionเกาะติดสถานการณ์ทุ่มสุดฤทธิ์ ปิดเจดีย์จากประเทศออสเตรเลียตอน.. “หมดเวลามีแต่ Idea ถึงเวลา I do ก่อนจะสายเกินไป”กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพรักอย่างสูงครับวันนี้ลูก ART องอาจ ธรรมนิทา “มิสเตอร์เม้าท์” เจ้าแก่ เก๋าเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มตลอดเวลาก็คือความรักที่มีต่อคุณครูไม่ใหญ่ พร้อมทีมข่าว DNN ภาคพื้นโอเชียเนีย ขอโอกาสเติมเต็มความเบิกบานรายงานบรรยากาศเย็นระอุแบบอยู่กันไม่ติดกับสถานการณ์ “ขยับฤทธิ์” ของพี่น้องวงบุญขุนรบพระนิพพานออสเตรเลีย แม้ภาคพื้นนี้ผู้คนจะน้อย แต่ลูกพระธัมฯ ที่นี่หัวใจเกินร้อยไม่เกี่ยงบุญครับ พื้นที่กว้างใหญ่ผู้คนอยู่กันห่างไกลกันเพียงไหน แต่ไม่อาจเกินใจที่จะเอากายไปให้ถึงกัน จึงขอรวมพลังคว้าธงชัยแห่งความสำเร็จ “ทุ่มสุดฤทธิ์ปิดเจดีย์” ร่วมกับพี่น้องวงบุญทั่วโลกมาถวายคุณครูไม่ใหญ่ครับก่อนจะเข้าเรื่อง... ลูก ART ขอแถลงข้อแท้จริงก่อนนะครับว่า เมื่อวานที่คุณครูไม่ใหญ่ได้เกิดความสังสัยว่า...ผู้แทนเจ้าของประเทศ ชนเผ่า “อะบอริจิ้น” ชนพื้นเมืองดั้งเดิมของออสเตรเลียที่มากล่าวถ้อยคำ “ทุ่มสุดฤทธิ์ ปิดเจดีย์” นั้น เป็นของแท้หรือเปล่า? ลูกพร้อมที่จะยันในทุกอิริยาบถครับว่า“แท้แน่นอน” ลูกได้มีโอกาสสัมภาษณ์พูดคุยกับพี่ๆอะบอริจิ้นเค้าด้วย คุยกันซะผมเมื่อยมือไปหมด..กว่าจะรู้เรื่องกัน ได้ความมาว่าพี่ๆ ทั้ง 3 ท่านนี้ มีชื่อทีมว่า “คูมารี” ซึ่งเป็นทีมที่ดังมาก ได้เคยถูกเชิญไปร่วมแสดงวัฒนธรรมชนเผ่าในพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิค ครั้งที่นครซิดนีย์เป็นเจ้าภาพ เมื่อปี 2000 ด้วยครับ
ชนเผ่า “อะบอริจิ้น” ชนพื้นเมืองดั้งเดิมของออสเตรเลียของแท้
Case ที่ลูกนำมารายงานนี้ ได้เรียนรู้เลยครับว่า “เวลากับชีวิต” นั้น หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปก็หมดโอกาสในการสร้างบารมีด้วยตนเอง ยิ่งเวลาที่เราจะได้แสดงออกถึงความรักและการตอบแทนพระคุณต่อบุพการีผู้มีพระคุณแล้ว “หากยังมีแต่ Idea แล้วไม่ I do ลงมือทำสักที” สิ่งที่มีโอกาสเกิดขึ้นก็คือ “ความเสียใจที่จะรู้สึกไปตลอดชีวิต” และไม่อาจมีสิ่งใดสามารถแลกโอกาสและเวลานั้นกลับคืนมาได้ ดังเช่นเรื่องราวของผู้รักบุญยอดนักสร้างบารมีแห่งวัดพระธรรมกายนครซิดนีย์ ท่านนี้ “กัลฯ บุญยัง สวนทอง” ที่ได้ถ่ายทอดไว้ดังนี้ครับ...“ลูกมาใช้ชีวิตอยู่ที่ซิดนีย์กว่า 20 ปีแล้วค่ะ โดยปกติแล้วลูกเป็น คนที่รักและชอบการทำบุญมากอยู่แล้ว เนื่องจากตามคุณย่าและคุณแม่ไปวัดตั้งแต่เด็กๆ ทำบุญกับทุกวัด ทั้งในซิดนีย์และเขตพื้นที่ใกล้เคียง เพราะลูกรู้ว่า “พุทธบริษัท 4 ต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน เหมือนดวงตะวันที่มีดวงเดียว” และลูกยังรู้สึกว่าเมื่อลูกสร้างบุญแล้ว บุญ...นำพาชีวิตของลูกให้พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ มาโดยตลอด ลูกจึงหมั่นสั่งสมบุญอยู่เป็นนิตย์
ยิ่งเมื่อได้มารู้จักกับช่อง DMC และหมู่คณะที่ซิดนีย์ ซึ่งนำการสร้างบารมีโดยพระอาจารย์ พระปลัดสุธรรม สุธัมโม แล้ว ลูกยิ่งรู้สึกดีที่ได้สร้างบุญแบบทับทวีเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ด้วยความติดใจที่ได้ทั้งใจใสและสร้างบุญ ทำให้ลูกเปิดดูช่อง DMC ในฐานะเพื่อนที่รู้ใจและเข้าใจตลอดทั้งวันทั้งคืนที่เว้นจากภารกิจ เรียกว่าเป็นแฟนแบบหลับคาหน้าจอสำหรับบุญสร้างองค์พระปิดเจดีย์ เมื่อลูกได้ทราบข่าวจากพระอาจารย์และการเชิญชวนผ่านเพื่อนรู้ใจของลูก คือ ช่อง DMC สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือการครุ่นคิดเพื่อออกแบบชีวิตค่ะ ที่คิดมากไม่ใช่เรื่องรายละเอียดว่าทำไมต้องทำเพราะบุญนี้ เพราะหากเป็นแฟน DMC แล้ว ก็รู้อยู่ว่าไม่ทำก็อด เมื่อหมดแล้วต้องเสียใจภายหลังแน่นอนแต่สิ่งที่ลูกพยายามหาสรุปให้ลงตัวคือเรื่องตัวเลขว่าจะทำกี่องค์ค่ะ ซึ่งเมื่อคิดใสๆ ตัวเลขมงคลก็ปรากฎ นั่นคืออายุของ “คุณแม่บุญมี สวนทอง” คุณแม่ของลูกในวัย 83 ปี ก็ต้องทำเกินไว้ก่อนเป็น 84 องค์ เพราะลูกอยากตอบแทนพระคุณท่าน ท่านอายุมากแล้วและที่สำคัญท่านเดินทางมาเยี่ยมลูกที่ซิดนีย์พอดี จึงเป็นโอกาสที่ลูกจะได้ทำบุญบูชาพระคุณท่านค่ะ ต่อมาตัวเลขชักไม่ลงตัวเพราะเพื่อนรู้ใจ ช่อง DMC นำความจากคุณครูไม่ใหญ่มาบอกว่า...หากปรารถนาเป็น “ขุนรบพระนิพพาน” ต้องเริ่มต้นที่ 100 ลูกจึงขยายใจใหญ่ยิ่งขึ้นเพิ่มตัวเลขให้เป็น 100 องค์ค่ะตั้งเป้าหมายแล้ว...แต่ปัจจัยจะเอามาจากที่ไหนยังไม่รู้เลย ลูกพยายามหาทรัพย์ ตามสมบัติอยู่หลายวัน สุดท้ายเมื่อเข้ากลาง...ทางสว่างและปัญญาจึงเกิดขึ้น ในที่สุดลูกก็ได้ทรัพย์มาสมหวังดั่งใจ จึงรีบพาคุณแม่และพี่สาวมาสร้างบุญใหญ่กันทันทีค่ะ ในวันถวายคุณแม่เบิกบานบุญบันเทิงใจมาก เพราะได้ถวายสร้างองค์พระจารึกชื่อบรรพบุรุษครบถ้วน กับคณะสงฆ์ถึง 9 รูป คุณแม่ยังได้รำพึงกับพระอาจารย์ว่า...น่าจะได้สร้างสักพันองค์ ลูกถึงกับอึ้งและซึ้งใจที่ท่านเห็นความสำคัญของบุญใหญ่นี้...แต่ทว่าเวลาผ่านไป ไม่ทันข้ามคืน สิ่งที่มิอาจฝืนธรรมชาติของชีวิตก็เกิดขึ้น ท่านหายใจไม่สะดวก เหนื่อยล้าจนเป็นลม ลูกต้องนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยทันที ลูกก็หวั่นใจว่าคุณแม่จะจากไป ต่อมาในเวลาตี 2 พระปลัดสุธรรม สุธัมโม ก็ได้เดินทางมาเยี่ยม มาให้กำลังใจค่ะ พระอาจารย์ให้ข้อคิดที่เป็นสัจธรรมของชีวิตว่า “ยังไงเราก็ต้องตาย แล้วเราก็เคยตาย แต่สำคัญว่าเราได้สร้างบุญใหญ่ก่อนตายไว้เพียงพอที่จะเอาตัวรอดหรือไม่ ?” ทำให้ลูกเข้าใจและทำใจได้มาเลยค่ะ เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ท่านก็จากไปอย่างสงบ สิ่งนี้ทำให้ลูกได้ข้อคิดว่าชีวิตนั้นถึงเวลาจะดับสูญไม่มีนิมิตหมายเลย หากลูกใช้เวลาหาทรัพย์หรือใช้เวลากับ Idea ความคิดที่จะทำ โดยไม่ลงมือ I do คือทำสักที สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือความเสียดายและเสียใจไปตลอดชีวิตแน่นอน เพราะบุญใหญ่สร้างพระนี้คุณแม่อาจได้เพียงแค่อนุโมทนา ไม่ได้มีโอกาสจะถวายด้วยมือได้ปลื้มใจด้วยด้วยตัวของท่านเอง”
คุณแม่บุญมี สวนทองได้มาถวายปัจจัยสร้างองค์พระธรรมกาย100 องค์ ด้วยมือท่านเอง
คุณแม่เบิกบานในบุญมาก ที่ได้ทำบุญใหญ่ ก่อนที่จะจากไปในวันรุ่งขึ้น
“คุณแม่บุญมี สวนทอง” วัย 83 ปี
นี่คือเรื่องราวของผู้มีบุญยอดลูกกตัญญู“กัลฯ บุญยัง สวนทอง” ก่อนจากไป ลูก ART ขอทิ้งท้ายด้วยบรรยากาศซึ้งๆ ด้วยบทเพลง “ดาวประจำกาย” ขับร้องโดยคุณศศินา วิมุตตานน์ ที่คุณครูไม่ใหญ่ ถามถึงเมื่อวานนี้ เพื่อถ่ายทอดเทิดทูนความรักของแม่และลูกครับกราบนมัสการมาด้วยความเคารพรักอย่างสูงครับลูก ART องอาจ ธรรมนิทา
ลูก ART องอาจ ธรรมนิทา
http://goo.gl/zoPs9
พิมพ์บทความนี้
